Crossing (2024)

Kiedy myślisz o rodzinie, co przychodzi Ci do głowy? Krewni, z którymi dzielisz geny, czy ludzie, którzy są przy Tobie, gdy świat zdaje się kruszyć pod ciężarem rzeczywistości? Cały film Crossing od szwedzko-gruzińskiego reżysera Levana Akina, znanego z „A potem tańczyliśmy”, zabiera nas w niezwykle emocjonalną podróż, która redefiniuje pojęcie rodziny i pokazuje, że więzi tworzymy nie tylko z krwi, ale i z wyboru. A co jeśli te więzi powstają w najmniej oczekiwanych okolicznościach?

Droga pełna wyzwań i odkryć

Główną bohaterką filmu jest Lia, emerytowana nauczycielka z Gruzji, która wyrusza w podróż do Stambułu, by odnaleźć swoją dawno zaginioną siostrzenicę, Teklę. Tekla, jako transpłciowa kobieta, została wykluczona przez rodzinę, a Lia pragnie naprawić ten błąd. W Stambule spotyka Evrim, prawniczkę walczącą o prawa osób transpłciowych, i dwójkę dzieci ulicy, które wprowadzą ją w świat, o którym wcześniej nie miała pojęcia.

Film mistrzowsko przeplata te wątki, pokazując nie tylko dramaty osobiste, ale i społeczne wyzwania. Stambuł staje się bohaterem samym w sobie, z jego kontrastami – od tłocznych ulic po ciche zakamarki, które stają się azylem dla ludzi poszukujących własnej tożsamości. Narracja, choć powolna, pełna jest momentów, które chwytają za serce i każą zastanowić się nad tym, co naprawdę oznacza być sobą.

Mistrzowska ręka Levana Akina

Levan Akin to twórca, który zyskał międzynarodowe uznanie dzięki „A potem tańczyliśmy”. W Crossing Akin udowadnia, że potrafi opowiadać historie z niezwykłą empatią i wrażliwością. Inspiracją dla filmu były jego własne doświadczenia związane z tożsamością i przynależnością, które przeplatają się z narracją o marginalizowanych grupach społecznych.

Akin celowo wybiera naturalne światło i ciasne kadry, by skupić się na emocjach bohaterów. Mówił w jednym z wywiadów, że chciał pokazać „piękno w codziennych chwilach” i jak łatwo przeoczyć je w biegu życia. To właśnie ta czułość czyni jego filmy tak wyjątkowym

Gwiazdy, które rozświetlają ekran

Na ekranie zobaczymy Mzię Arabuli w roli Lii, która swoją subtelną grą oddaje wewnętrzne zmagania bohaterki. Lucas Kankava jako młody Achi wnosi młodzieńczy bunt i nadzieję, a Deniz Dumanlı wciela się w Evrim, prawniczkę, która swoją charyzmą kradnie każdą scenę, w której się pojawia.

Arabuli, znana z ról teatralnych w Gruzji, zaskakuje głębią swojej postaci. Dumanlı, aktywistka i aktorka, w jednym z wywiadów przyznała, że rola Evrim była dla niej osobistym wyzwaniem, ale i zaszczytem. Ta obsada nie tylko przyciąga uwagę, ale i buduje wiarygodność tej emocjonalnej historii.

Każdy ma swoją historię

Lia to postać pełna sprzeczności – silna, a jednocześnie krucha. Achi, młody towarzysz podróży, reprezentuje nadzieję i przyszłość, która nie musi być naznaczona uprzedzeniami. Evrim jest symbolem walki o akceptację i równość, a Tekla, choć fizycznie nieobecna przez większość filmu, jest duchem przewodnim tej opowieści.

Kameralne momenty, które zostają w pamięci

Film zachwyca nie tylko fabułą, ale i sposobem, w jaki ukazuje codzienność. Sceny takie jak wspólne jedzenie, momenty ciszy czy spontaniczny taniec na ulicy stają się metaforą wolności i akceptacji, którą bohaterowie próbują odnaleźć.